Kadınlar, Kahinler ve Saireler…

“Tam olarak 2011 yazıydı, Temmuz’du. Babam beş senelik mesane tümörüne yenik düşmek üzereydi. Kemoterapi ve radyoterapi kriterleri yoktu.

Hücreleri daha az ağrısın diye hidrate etmeye, ağrı kesiciler ve nefes açıcılar vermeye devam edecektik evde. Doktor rahat ettirin demişti çünkü ve bunları önermişti. Neyse bekliyoruz başını, her türlü acısına ağrısına çare olmaya çalışıyoruz hepimiz.

Gelen giden hat safhada tabi, herkeslere haber salındı. Bir ara ablamla bahçede bir sigara içelim dedik, tam ortalarına gelmişiz sigaranın bir fayfana koptu babamın yattığı odadan.

O onbir basamağı nasıl çıkıp yanına girdiğimizi hatırlamıyorum bile. Annem feveran ediyor “koşun babanız öldü” diye. Hangi arada nasılsa abime telefon edilmiş bile. Kuranlar okunmaya başlanmış başında çoktan. Bir baktım bildiğiniz yaşıyor, nefes de alıyor nabzı da var. Yaşıyor diyorum, yok yok öldü diyor annem🙈

Muhtemelen o yaz sıcağında aynı odayı bilmem kaç kişiyle birlikte paylaşmaktan odanın oksijeni bitmişti ve geçici bir senkop yaşamıştı ya da fenalık gelip bırakıvermişti kendini babam.

Neyse ikna ettik babamın yaşadığına annemi, tam da o ara açtı babam da gözünü ve söylediği ilk şey “daha ölmedim” oldu. Abim de yola çıkmış olmuştu çoktan babam öldü diye.

Ertesi gün de geri gitti tabi. Ben de bir sınav için İstanbul’a dönmek zorunda kaldım. Bir hafta sonra abim, “babamı kaybettik” diye aradı beni. İlk işim annemi arayıp gerçekten ölüp ölmediğini teyid etmek oldu. “Doktor gördü mü, ölüm raporunu yazdı mı” emin misin diye sordum bir kaç kez tabi.